Chicago Typwriter Dizisi

      Bazı diziler vardır; tekrar tekrar izlemek istersin, o kadar beğenmişsindir ama bazıları da vardır ki tekrar izlemeye mecalin yoktur. O dizinin bıraktığı his öyle yoğundur ki; hem tekrarlanamayacak kadar özel hem de acı verici.
       "Vatan mücadelesi" temalı her yapımdan hangi ülke olursa olsun çok etkileniyorum. Aslında izlediklerim arasında Kore'nin Japonya tarafından işgalini en zarif anlatan yapım bu.
         Bu dizi bende hep ayrı bir yere sahip olacak çünkü; tüm karakterlerden bende biraz var. Hem hepsiyim hem hiçbirisi...
          Dizi reenkarnasyon üzerine, 1930'lardaki birbiriyle bağlantılı bir grup insan günümüzde tekrar dünyaya gelir. Günümüzdeki bağlantılar pek açık seçik olmasa da yavaş yavaş tanışırlar.

                Jeon Seol; eski hayatında ailesi Japonlarca öldürülür ve kendisini "Jeosen Gençlik Birliği" kurtarır. Örgütün parçası olmaya karar ve keskin nişancılık eğitimi alır. Bu arada tanınmamak için erkek kılığındadır. Önceki hayatında öyle bir pişmanlık yaşar ki günümüzde bir türlü hiçbir işte dikiş tutturamaz.

       Han Se Joo; ilk başta kendini beğenmiş, dik kafalı biri demiştim. Şimdilerde iyi bir yazar olsa da annesi öldükten sonra yanına sığındığı aileden çok kazık yemiş. O da kimseye güvenmeyen biri olmuş. Üçlünün birleşmesi için kilit isim bu yazar.

      Yoo Jin O; saf, naif, vefalı, mahzun... Sadece bakışlarıyla bile özlem, minnet, merak duygularını hissettirdi. Eskilerin beyefendiliğini, samimiyetini çok güzel yansıttı. Tek derdi dava arkadaşlarına verdiği sözü tutabilmek. Bu söz için 83 yıl bir daktiloya mühürlenmiş olsa da...
 ,

        Bu fotoğrafı neden koydum biliyor musunuz? Bana gözüm doymak bilmediğinde, hep daha fazlasını istediğimde uyarıcı olsun istedim. O kadar acı çektiler ve en büyük lüksleri: Jeon Seol, renkli şekerleri çok seviyor  ama babası öldüğünden beri alamamış. Han Se Joo ise, sigara yerine tarçın çubuklarını tercih ediyor. Üçlü bir araya geldiğinde birlikte uzanıp kitap okudu. Hep öyle kalsınlar isterdim ama ayrılık vakti yine gelmişti.

           Hayalet verdiği sözü yerine getirince gitmesi gerekti. Neyse ki arkadaşlarının yanına dönebildi.


Özetlemek gerekirse;

•  Kahramanlarımız hep acı çekmiş,
• Çoğu zaman acılarının hesabını soracak muhatap bulamamışlar,
• Sevgilerini, rahat yaşamayı hep ertelemişler,
• Kendilerini değil; dostlarını, dava arkadaşlarını önde tutmuşlar.