Nasılım?

Merhaba, nasılsınız?

Çoğu soru kendimizi anlatmak için bahane. Ben de bugün öyle yapacağım.

Şaşkın, minnettar, şükreder, kaybetme korkusu yaşar, mutlu, tedirgin, meraklı, girişken haldeyim. Sanırım hayatımın hiçbir döneminde bu kadar karışık duyguları bir arada hissetmemiştim. 

Hayatımın dönüm noktası sayabileceğim olaylar yaşadım. Annem ve kardeşim aşırı(hayal gücünüze bırakıyorum aşırılığın boyutunu, öyle böyle değil :)) destek oldular, olmaktalar. İşte tam bu yüzden yaşadığım zorluklar şu an iki kum tanesi hükmünde. Başımıza gelen olayların zorluğundan çok mücadele ederken yararlandığımız iç kaynaklarımız(kendimiz) ve dış kaynaklarımız(aile, arkadaşlar, vb.) önemli.

Bazen destek kaynaklarımızın varlığından, sıkıntılı zamanımızda yanımızda olabileceğinden haberimiz olmayabilir. Bazen de "arkadaş" sandıklarımızın koca birer balon olduğunu ve aptala yattıklarını görürüz. Aslında problemlerimiz yalnızca bizimle ilgili değil. Çevremizin bize karşı tavırları açısından onlarla da ilgili. Size hem iyi hem de kötü haberim var! Bazı ya da çoğu "yakınınız" bu sınavı geçemeyip elenecek ve üstlerine attığınız çizgi ile bundan sonra sizinle olmayacak. Bazı yakınlarınızın kollayıcılığı karşısında ise çok şaşırıp mutlu olacaksınız ve yolunuza onlara gerçek değerlerini vererek devam edeceksiniz. Günün sonunda ise herkesten ve her şeyden önce kendinizin kıymetini anlayacaksınız ve bence en önemli kazanç da bu.

Hayatta olmaz olmaz yokmuş, bu yüzden iç-dış kaynaklarımızı her zaman iyi beslemek gerek. 

Saçma zorunluluklardan kurtulup öyle hafifledim ki! "Yukarı çıkarken yükleri atmak" dedikleri bu olsa gerek. 

Yukarıdaki fotoğraf da kardeşimin benim için aldıkları. Çok duygulandırdı beni yine.